We lopen over de Nieuwendijk met Paskal Jakobsen, zanger van Bløf en geboren en getogen Vlissinger. De bootjes in de jachthaven deinen op de kabbelende golfjes van het water, de wind zingt door de touwen. Een paar pittoreske gevels trekken aan ons oog voorbij tot we stil houden voor een monumentaal winkelpand, nummer 75. Door de etalageruit met krulletters en fraaie glas-in-loodramen gluren we naar binnen. We zien gitaren, gitaren en nog eens gitaren. Akoestische, elektrische, witte, bruine, zwarte, ja zelfs een goudkleurige. En Sjak Zwier, liefdevol bezig aan zijn werkbank met het afstellen van de besnaring van zijn jongste ‘kindje’.
De linkshandige Jakobsen laat ons kennismaken met zijn gitaarbouwer, volgens hem één van de beste van ons land. “Het geluid van een gitaar is voor het grootste deel de verdienste van de bouwer.” Hij wijst ons op een simpele jaren zestig keukenstoel in de hoek van het atelier, skai bekleding, stalen poten. “Dat is de stoel van mijn kamer thuis, toen ik nog bij mijn ouders woonde. Hij lag in mijn kofferbak terwijl ik een keer iets groots moest vervoeren. Ik dacht, ik zet ‘m zolang even bij Sjak neer. Alleen, hij staat er nog steeds.” Grijnzend: “Ik heb gewoon mijn eigen plekje bij hem.”
Zwier en Jakobsen zijn de afgelopen jaren hechte vrienden geworden. Ze delen niet alleen hun liefde voor de gitaar, maar ook die voor de zee. Met bezieling vertellen ze hun verhaal.
Om verder te lezen, klik je hier.